‘WE WILLEN DAT ONS WERK MAATSCHAPPELIJKE WAARDE HEEFT’

Een loopbaan hoeft niet altijd ‘omhoog’ te gaan. Daan en Brinda van den Berg stapten heel bewust uit de ratrace en deden een flinke stap terug. ‘Voor ons is tijd voor studie en gezin belangrijker dan geld of status.’

Als Heineken-expat in Singapore leefde Daan van den Berg (38) een paar jaar ‘het luxe snelle leven’ met veel reizen en uit eten – al zette hij ook bewust veel geld opzij. In 2013 ontmoet hij er zijn, van oorsprong Indiase, vrouw: Brinda (36), toentertijd marketingmanager bij een Franse MBA-opleiding. Ze trouwen twee jaar later en wonen sinds 2018 in Wageningen, in een bescheiden rijtjeshuis. ‘En alles wat je hier ziet en wat we aan hebben, is tweedehands’, zegt Brinda. Omwille van het klimaat, willen ze eenvoudig leven, met laag energieverbruik en weinig spullen. Daan werkt nog altijd bij Heineken, maar nu in een uitvoerende functie. En slechts drie dagen per week want daarnaast is hij in opleiding tot leraar biologie. Brinda is yoga-docente en oriënteert zich op een baan in de kinderopvang.

Waarom zeiden jullie dat luxe expatleven in Singapore gedag?

Daan: ‘Ik wist al vrij snel na mijn uitzending naar Singapore – mijn tweede baan in het buitenland – dat ik dit niet de rest van mijn leven wilde blijven doen. Voor mij is contact en verbinding met andere mensen het belangrijkste. Terwijl: als expat verwateren je banden met vrienden en familie. En je bouwt ook niet echt nieuwe diepgaande vriendschappen op, want vaak ben je ergens maar tijdelijk. Daar krijg je heel veel geld voor terug, als een soort compensatie. Maar de leegte die ik voelde, liet zich niet opvullen met geld of dure spullen.’

Brinda: ‘Ik dacht daar hetzelfde over. Ik ben zelf in mijn leven veel verhuisd en dat wilde ik niet voor mijn kinderen. Ik wilde dat ze dicht bij familie op zouden groeien. Mijn familie woont verspreid over de wereld, dus kozen we voor Nederland.’

En voor minder rijkdom.

Daan: ‘Ja, het was ook een heel bewuste keus om uit de ratrace te stappen. Singapore is een heel prettig land om te wonen: veilig, goed georganiseerd, welvarend. Maar de keerzijde is: echt alles draait er om status, geld en consumeren. Dat ging ons steeds meer tegenstaan.’

Hoe kwamen jullie tot die ommezwaai?

Daan: ‘Voor we ons zouden settelen in Nederland, hebben we onze banen opgezegd en zijn we een jaar gaan reizen: naar Dubai, India, Nieuw- Zeeland en Australië, waar vrienden en familie woonde.’

Brinda: ‘Tijdens die reis, waarin ik voor het eerst kampeerde, ontdekten we hoe weinig we eigenlijk nodig hadden. En hoe heerlijk het was om alle tijd te hebben. Dat zette ons aan het denken over een andere, eenvoudigere manier van leven.’

Daan: ‘Maar de echte eye-opener om ons leven anders in te richten, kwam in Dubai, onze eerste bestemming. Het tv-kanaal in ons hotel zond, gek genoeg, non-stop documentaires uit als An inconvenient truth van Al Gore. En die kwamen daar, in dat gekke extreem rijke land waar alles manmade en niets natuurlijk is, enorm binnen. Ik zag ineens: hoe wij onze samenleving hebben georganiseerd, is een doodlopende weg. Onze hele economie, landbouw, industrie, transport, drijft op fossiele brandstoffen en die zijn we in razend tempo aan het opgebruiken met enorme gevolgen voor de biodiversiteit, het klimaat en dus de leefbaarheid van de aarde. Daar heb ik echt wakker van gelegen.’

En toen besloten jullie: het roer moet om?

Daan: ‘Ja. Terug in Nederland hebben we enorm veel spullen weggedaan, we zijn vegetarisch gaan eten en hebben heel bewust een bescheiden huis gekocht, want met een maximale hypotheek zit je weer vast.’

Brinda: ‘Nu hadden we de luxe dat ik ervoor kon kiezen de eerste jaren veel thuis te zijn bij de kinderen.’

Daan: ‘Ik ben eerst vier dagen gaan werken, en sinds september vorig jaar ben ik terug naar drie dagen gegaan om meer tijd te hebben voor de opleiding tot docent biologie. Ik realiseer me overigens heel goed dat dat het een grote luxe is dat ik nog altijd zo veel verdien dat dat kan.’

Straks als docent biologie niet meer…

Daan: ‘Ik verdien nu in drie dagen meer dan ik als docent biologie met vijf dagen werken zou verdienen. Dat is toch bizar? Ik heb soms het idee: hoe nuttiger het werk, hoe minder het verdient. Maar dat weerhoudt me er niet van om straks die switch naar het onderwijs te maken. Ik krijg veel energie van leerlingen en heb het gevoel dat ik echt iets kan bijdragen. In het bedrijfsleven ben je toch vooral bezig met productiviteit verhogen en winst voor aandeelhouders genereren. Daar sta ik steeds minder achter.’

Brinda: ‘Dat heb ik ook met marketing. Ik zou dat alleen nog maar willen als ik echt honderd procent achter een product of dienst sta. Ik geef nu yogales en ben me aan het oriënteren op een baan in de kinderopvang; daar ligt mijn hart.’

Daan: ‘Wij willen allebei dat ons werk maatschappelijke waarde toevoegt.’